In deze tijden van internetalomtegenwoordigheid (ik hou van nieuwe woorden) heeft een groep geen airplay meer nodig om hun songs in de hoofden van de mensen te krijgen. Zo ook Yeasayer. Amper op de radio gedraaid, één singletje, één cd. Dat volstaat blijkbaar om een AB Club plat te spelen. Een pornosnor en metal-haar van de bassist, blote bast van de drummer, een tarantullatatoo, Marcellekes op het podium en songs om duimen, vingers én de vingers van het dansende meisje naast u bij af te likken. De groep uit Brooklyn, NY, had alles in huis om een onvergetelijk concert te spelen.
Yeasayer is een groep van vier voor de prijs van één. Waar ze op hun plaat Al Hour Cymbals nog lieflijk mooi en romantisch klinken, gooide het viertal op het podium alle registers open. Hun mooi opgebouwde set begon met dreunde, dansbare beats die met de ogen toe uit een concert van The Knife konden komen. Zanger Chris Keating gooide vol overgave zijn stem in het publiek, die reikte minstens vier toonladders hoog en deden me denken aan een vleesgeworden mengeling van, vergeef me, Michael Jackson en Freddie Mercury.
Mooi waren ook de langgesponnen outtro’s van 2080 en Sunrise, koorgezang en kippenvelmoment in No Need to Worry
Erg jammer wel dat ze niet nog eens terug het podium opkwamen voor een bisronde, tot spijt van de dolenthousiaste menigte voor het podium. Waarschijnlijk kwam dat door een zieke Keating die klaagde over koorts en hete lampen of heet publiek.
Kort dus, maar o zo krachtig. Voor wie het gemist heeft, hou alvast een weekend midden augustus vrij want dan spelen ze ongetwijfeld Kiewiet plat.
Posts
