Elbow @ AB

Elbow, dat zijn deftige mannen in pak die breekbare, hartverwarmend mooie liedjes maken. Zo mooi zelfs dat ze dit jaar bekroond werden met de Nationwide Mercury Price voor beste Britste album. Die befaamde titel leverde hun eindelijk ook bij het grotere publiek een hele hoop volgelingen op. Dinsdag 11 november stonden ze in de AB te Brussel.

Starlings, met trompetgeschal, werd de welgemikte opener. Enkel drummer Richard Jupp hield zich bij zijn taak, de andere vier bandleden bliezen met hun koperen blazer het concert op gang.

Garveys’ stem raakt van top tot teen en zet onderweg nog even alle haartjes rechtop. Hij grijpt je bij je nekvel om je pas twee uur later hardhandig los te laten. Een frontman als deze zie je niet overal. Hij entertaint, grapt, grolt en raakt tegelijk. Al was het soms zoeken naar een gezond evenwicht tussen stand-up bindteksten en in weemoed en tristesse gewikkelde songs.

Een eerste hoogtepunt kregen we al na nog geen kwartiertje. The Leaders Of The Free world werd, na de onvermijdelijke uithaal naar George W., een knaller van formaat. Ritmes die zonder omwegen de juiste plekjes raken en je opzwepen als een gek.

Het moet gezegd, ze hebben gevoel voor drama. Met een gezicht op wenen en een innemende stem zong Garvey “I’ll miss you the way, you miss the sea” in ‘The Stops’. Ook in ‘Weather to Fly’ stelde Garvey zich kwetsbaar op. De bandleden kropen eerst alle vijf bij elkaar op het hoekje van het pianopodium, lieten voor ieder een Jägermeister aanrukken en zetten akoestisch in. Hoog als een sopraan zong hij kraaknet maar breekbaar. In een moment van dankbaarheid klauterde hij tijdens deze ballad zelfs van het podium om iedereen van de eerste rij persoonlijk te bedanken om te komen

‘One Day Like This’ werd luid mee gescandeerd door de menigte als was het een anthem. Wild dansend werd zo het eerste deel afgerond en lieten ze het publiek popelend wachten op meer. De band had er niets beter op gevonden om ons tijdens de fake verdwijning van de groepsleden een lied te laten zingen dat we zelf mochten kiezen. Tot overmaat van ramp koos een verdwaalde Queen-fan Bohemian Rapsody en zongen we dus allen ‘mamamia mamamia...’ om de band weer het podium op te krijgen.

Toegift ‘Station Approach’ liet de meesters terug aan het woord. Hij flirtte door het op te dragen aan zijn jarige vriendin even met de meligheid, maar zette dat magistraal recht met verbluffende versie van deze door felle ritmes gedragen song.

Garvey is naast begenadigd zanger, poëet en romanticus dus ook een podiumbeest en wist na bijna twee volle uren te beklijven en te blijven plakken. Wie na deze zegetocht nog niet bekeerd is, is allicht Queen-fan.



Brecht Vaes