Danko Jones @ AB (23 april)

Artilleriegeschut en narcisme.


“Wil je ze graag met een vuist in het gezicht? Of liever ‘in the ass’?” riep Danko Jones op een bepaald moment het publiek in. Een kakofonie van getier was het antwoord. “Er is ook een derde mogelijkheid, ‘in the face and in the ass’” brulde Danko erachter en startte een artilleriegeschut van jewelste. Jones is geen lieve jongen, dat staat vast, maar schreeuwen en rocken kan hij als de beste.

‘Code Of The Road’, de nieuwste single, was opener van dienst. Meteen werd duidelijk dat de albumtitel van zijn laatste worp, Never Too Loud, niet uit de lucht gegrepen is. Decibels vlogen je om het hoofd, oordopjes verpulverden spontaan. De drie heren lieten geen ademruimte het eerste kwartier, de ene bitsige, woeste en waanzinnig luide song volgde de andere in sneltempo op.

Dat Danko Jones een mannengroep is, is een understatement. Welgeteld vijf vrouwen zijn we tegen gekomen. 99 procent van het publiek bestond uit in zwart gehulde, getatoeëerde binken van venten. Dat zullen de eerste rijen geweten hebben. De eerste drie songs verliep alles nog min of meer rustig, maar na wat opruiende taal van Danko zelve deinde de pogo-plek net voor het podium steeds uit.

Als Jones aan het woord was, kon je maar beter dekking zoeken: seksistische, stoere taal vol haat en trauma. Zo maakte hij school en werk af door goedkope ‘fuck school’ rock ’n roll te vinden, schreeuwde om aandacht nadat iedereen de bassist had aangemoedigd. Het werd zelfs pijnlijk wanneer hij over diepgewortelde trauma’s begon of zichzelf narcistisch de hemel in prees.

Maar goed, zijn songs stonden er wel. Zijn mix van stoner, hard rock en metalgeschreeuw zette het publiek in vuur en vlam. En zo werd zijn vijfde passage in de AB alweer een voltreffer. Dat hij zichzelf net iets te graag ziet, past wel bij zijn attitude. Al zou ik hem niet graag naast het podium tegen komen.