DEUS, Nijmegen, Nederland. 8 april 2008
België’s grootste rockband trapte dinsdag in Nijmegen officieel hun clubtournee af.
We moeten daar eerlijk in zijn, je rijdt geen 200 km in de avondspits het Nederlandse platteland in om vlug een doordeweeks concertje mee te pikken. Als je dEUS gaat bekijken, verwacht je wat. Na hun vorige Pocket Revolution dat eind 2005 de moegewachte zieltjes verwarmde, wilde Tom Barman en de zijnen niet nog eens 6 jaar wachten voor een volgende worp. En dus ligt binnen een week Vantage Point in de rekken. Hun Europese clubtour trokken ze dinsdag in Nederland op gang.
Doornroosje in Nijmegen, halverwege Nederland, is een kleurrijke bunker langs een provincieweg. Wat langs de buitenkant een carnavaleske fuifzaal lijkt, is binnen een donkere, rokerige club. In het gezellige, kleine, maar brede zaaltje past zo’n vijf- à zeshonderd man, netjes bij elkaar gepropt, plakkend op het podium.
Zondag speelde ze in Breda nog een niet geheel foutloze try-out, vandaag moest het er netjes op zijn. Wij vroegen en kregen. Opener When She Comes Down, ook de eerste op Vantage Point, klonk weemoedig en hard, brommend en melodieus en raakte daarmee precies het gevoelige plekje waarop wij gehoopt hadden. Toegankelijk zoals het hoort. Ook opvolger Oh Your God, met een rappende Barman, wist onze nieuwsgierigheid naar de plaat nog meer te prikkelen. De band, in zwart gehuld, was echter niet van plan al het nieuwe in een keer in ons gezicht te smijten. Beetje bij beetje werden ze voorzichtig gelost. Eternal Woman kreeg ons minder warm, maar met single Slow bewezen ze op elkaar ingespeeld te zijn als ouwe rotten. The Architect, die daarop volgde, deed meer dan iedereen aan het dansen krijgen. Meezingen en genieten. Ook de band genoot zichtbaar. Kippenvel.
In het midden van de set worstelde dEUS met een dipje, mede door het doffe geluid dat plots opviel tijdens Nothing Really Ends. De helderheid was even weg en dat werd pas omgebogen na de sublieme overgang naar Bad Timing. Hierin gingen ze als een woest beest tekeer en klopten en sloegen ze iedereen wakker die het moeilijk kreeg door het Hollandse fluitjesbier.
Het viel op hoe volwassen, precies en afgewerkt dEUS was, zonder ook maar op één moment te afgeborsteld te klinken, laat staan voorspelbaar. Dat is zeker mede de verdienste van de duivel uit Limburg, Mauro. U zou het misschien niet gedacht hebben, maar het oog doet ook wat. Ook al cijfert hij zich wat weg achter frontman Barman, Mauro heeft met zijn subtiele danspasjes, heerlijke riffs en looks op zijn eentje meer rock attitude in huis als heel De Afrekening samen.
We kregen een intiem concert, emotievol en balancerend op weemoed en plezier. Een perfect uitgekiende set van twee uur lang kippenvel gevende classics was het, zacht aftastend en slechts op de juiste momenten buiten de lijntjes kleurend. dEUS is en blijft top. De concerten in Duitsland zijn nog niet allemaal uitverkocht en zeg nu zelf, wat is nu 300 km voor een concertje?
Setlist:
When She Comes Down
Oh Your God
Sun Ra
Eternal Woman
Instant Street
Slow
The Architect
Fell Off The Floor, Man
Favourite Game
Smokers Reflect
Nothing Really Ends
Bad Timing
Is A Robot
Pocket Revolution
Roses
----
The Vanishing of Maria Schneider
What We Talk About (When We Talk About Love)
Theme From Turnpike
Popular Culture
Luister ook naar Volt vanavond, tussen 20 en 22u op Stubru voor mijn verslag.
Dank aan Patrick, Stijn en vooral Bert!
Posts
1 opmerking:
Volgens mij heb je een ander concert bezocht dan ik. Ik zag in Doornroosje een ongeinspireerd dEUS, met een slecht geluid en 4 goed uitgevoerde nummers, waaronder het prachtig pompende "The Architect". Dan ben je blij dat er zoiets als een voorprogramma bestaat. Het frisse duo The Black Box Revelation speelde namelijk een fantastische set. Chapeau heren!
Een reactie posten