A work in progress

Elke dag trok deze Amerikaan een foto van zichzelf. En zeggen dat ik dat ook ooit van plan was..

everyday from Noah K. on Vimeo.

Stop Motion

Leve stop motion!

The Wombats @ Botanique 26 maart

The Wombats: Botanique Brussel, 26 maart 2008
voor www.entertainment.be

Hitsige popdeuntjes en emmers zweet.

“Buideldier dat voorkomt in de bossen en bergachtige streken van Oost-Australië”. Zo wordt een wombat officieel omschreven. Een klein, lief, schattig knuffeldiertje dat moet ontstaan zijn door een ongelukkig huwelijk tussen een hamster, kangeroe en luiaard. Dat uitgerekend een band als The Wombats voor een dergelijke passief zoogdier als groepsnaam kiest is merkwaardig te noemen.

Op het podium doet het drietal uit Liverpool er namelijk alles aan om van het luie, lome wombat-imago geen spaander heel te laten. Adjectieven als hitsig, energiek en opgefokt komen nog te kort voor hun springerige activiteit die aan het gebruik van semi synthetische verboden tabletten deden denken.

Schuimende mondhoeken, emmers zweet. Voor wie het nog niet helemaal door had: er werd gedanst gisteren in de Botanique. En hoe. Onder het motto: Al wie dat niet springt... wipte de menigte het melkzuur in de benen.

Met 'A Guide To Love, Loss and Desperation' hebben The Wombats nog maar één full-cd achter hun naam staan, maar met de hulp van hype opkloppende Britse popmagazines zijn ze in geen tijd uitgegroeid tot voortrekkers van de oehoe-oe springpop. Als zoiets al bestaat...

Hoe dan ook, woensdag werden hitsingles 'Dance to Joy Devision' en 'Kill the Director' woord voor woord meegescandeerd. De jeugd valt blijkbaar met bosjes voor deze kleurrijke en übervrolijke jongens. Ze hadden zonder probleem een dozijn groupies mee backstage kunnen nemen.

Na een feestje volgt meestal een kater. Liefst de ochtend nadien en niet op de avond zelf al. Daar moeten The Wombats voor opletten. Hoe opzwepend ze in het begin ook klonken, de weinig afwisselende drums begonnen na een handvol songs als goedgemikte dreunen tegen de slaap te voelen.

De zoveelste woohoos en yeahyeahs krijg je na drie kwartier ook al niet meer zo vlot naar binnen en de monotone, van dik Brits accent voorziene zanglijnen van Matthew Murphy hadden op de duur meer weg van schrapend krijt op bord.

Maar goed, de jongens hielden het op een uur de ziel uit het lijf spelen en daarvan was het drie kwartier zwaar feesten. Het jonge publiek genoot met volle teugen, zweette zowaar nog meer dan de bandleden en kijken ongetwijfeld al uit naar hun beloofde volgende passage op de zomerfestivals.

myspace.com/thewombatsuk
www.thewombats.co.uk

The Arcade Fire

Voor wie het nog nooit zou gezien hebben: memorabel filmpje..
Arcade Fire die via omwegen in de kattakomben van L'Olympia in Parijs opeens midden in het stillaan gek publiek beland die al een hele tijd op de start van het concert wachten...

#41 - Arcade Fire - Neon Bible & Wake Up
by lablogotheque

DJ Shadow & Cut Chemist 20 maart AB

DJ Shadow & Cut Chemist presents: The Hard Sell
AB, 20 maart 2008


Sneller dan zijn schaduw.

In lang vervlogen tijden waarin cassette-mixtapes nog pure science fiction waren en de hitlijsten nog niet samengesteld werden naar het aantal downloads, kocht u singletjes op 45-toeren vinylplaat: een 7-inch. Één Elvis-liedje aan beide kanten van de kleine schijf met groot gat. U maakte met uw oude collectie net het containerpark gelukkig? Zonde, want ze zijn weer hipper dan ooit.

Met dank aan DJ Shadow en Cut Chemist. Zij brachten donderdag onder de naam ‘The Hard Sell’ in de AB een langgerekte reclamefilm voor de 7-inch. De combinatie van Cut Chemist, een verloren zoon van de beestige hip hop bende Jurassic 5, een ‘turntabelist’ pur sang en een razendsnelle scratch-dj met sample-god DJ Shadow deed menig muziekliefhebber spontaan kwijlen. Het vingervlugge duo hield gisteren met alle plezier een bakje klaar om het schuim op te vangen.

Hun belofte aan het begin van de set om niet enkel de hiphopfanaten in trance te brengen met enkel 7-inches losten ze meer dan in. Ook liefhebbers van mambo tot metal, van samba tot soul en alles daartussen kwamen aan hun trekken. Alsof elke 45-toeren single die ooit werd uitgebracht op een van de acht draaitafels belandde. De La Soul, Outcast, The Doors, Lamb en een We Will Rock You versie van Queen op speed mixten ze naadloos door elkaar. Nu eens begeleid door beats die je hart op het verkeerde been zetten, dan weer rustig knetterend.

Nu zorgde die plotse en hevige afwisseling soms wel tot verwarrende momenten. Dansen en heerlijk laten gaan of toch maar focussen op muziek en de vele verborgen lagen ontdekken? De ene sample over de andere, loops van spoken word of jazzy piano, het publiek had het er bij momenten moeilijk mee. Maar als je even niet meer kon volgen met de muziek, zorgde de indrukwekkende visuals wel voor afwisseling. De honderden flitsende beelden razendsnel gemonteerd met live beelden van het scratchduo in actie maakte het geheel alleen maar indrukwekkender.

Binnenkort brengen ze officieel een mixtape en dvd uit. Als die even straf is als wat we gisteren hoorden, wordt die grijs gedraaid, dat staat nu al vast. Een levende jukebox was het namelijk, verleden met heden gemixt, vijftig jaar muziekgeschiedenis samengebald in twee uur plaatjes draaien. Straf.

check op entertainment.be
check ook hun MySpace

Whip & M83

In mei staan M83 in de ab. we kennnen hem van de uitgesponnen elektronisch symfonische soundscapes. Ook Whip staat diezelfde avond op het podium. Nooit van gehoord? ik ook niet, maar klinkt alleszins actueel. Cross-over rock en dance zoals het moet tegenwoordig. Kraftwerk is niet dood.

Humo’s Rock Rally. AB 16 maart 2008

Humo’s Rock Rally. AB 16 maart 2008


Jonge woeste leeuwen op 1.


Al dertig jaar lang zoekt het weekblad Humo om de twee jaar naar de nieuwe rocksensatie uit Vlaanderen. Noordkaap, dEUS, Evil Superstars, Novastar, Das Pop, allen werden ze ooit ontdekt op het finalepodium van dè Rock Rally. Zondag verzamelden de tien beste bands zich in de coulissen van de Ancienne Belgique om te tonen waarom zij, en niet die honderden andere bands die meedongen naar een finale-ticket, verkozen werden.

Terwijl nog honderden mensen met ticket elkaar vertrappelden om zo snel mogelijk de zaal in te geraken en nog honderden anderen zonder ticket hopeloos smachtten naar dat laatste stukje papier, begon Berriegordies uit Hasselt stipt om 15u als eerste aan hun set. Uw verslaggever miste door de horde geduldloze fans de eerste twee songs, maar een song bleek uiteindelijk voldoende om te horen dat de jongens en meisjes uit Limburg niet zo heel veel kans maakte op die cheque van drieduizend, zevenduizend of tienduizend euro waarmee de jury na afloop zou staan zwaaien. Maar goed, we waren vertrokken en er moest iemand de aftrap geven.

Roadburg, die de micro enkele minuten later van Berriegordies overnam kwamen eveneens uit de stad van de smaak. Hoe goed ze ook hun best deden, te weinig stem, te eenvoudige piano en een goedgeprobeerde maar foute saxofoon in het laatste nummer konden ons niet overtuigen. Jammer voor de bandleden, al konden twee van de vijf het nog eens overdoen bij The Galacticos. Met hun springerige, energieke speedrock wisten ze als een van de weinige groepen een groot deel van het publiek aan het dansen te krijgen. Nog iets te jong klonken ze, maar dat was geen argument in een finale waar meer dan de helft van de bands amper de lagere school ontgroeid is. En dus kwam er een kruisje langs hun naam.

Van Team William werd veel verwacht. Door velen op voorhand uitgeroepen tot winnaar, maar op het podium leek het even de verkeerde kant uit te gaan. Met een gemaakte speelsheid, vreemde danspasjes en misplaatst afbreken van het podium dreigden ze hun uitstekende songs te doen vergeten. De zanger die bij momenten aan Stef ‘Zita Swoon’ Kamil Karlens deed denken, bleef er nog het rustigst bij en waarschijnlijk hebben ze daardoor van de jury toch nog die derde plaats gekregen.

Één vertegenwoordiger uit Vlaams Brabant was er, maar er kwam meer uit dan bijvoorbeeld het schreeuwerige viertal The Porn Bloopers. Jasper Erkens, die met zijn eenvoudige maar wonderschone cover van Gnarls Barkleys Crazy in de halve finale vriend en vijand stil had gekregen, draaide ook nu weer spontaan en moeiteloos tweeduizend man rond zijn vinger. De 15-jarige uit Diest sprak als enige van heel de avond het publiek aan en creëerde bijgevolg onmiddellijk een band. Dat het publiek hem daar dankbaar voor was, bleek niet alleen uit de waardevolle publieksprijs van tienduizend euro die hij overhandigd kreeg, hij mocht ook meer dan verdiend de tweede prijs van de jury mee naar huis nemen.

Dat een technisch probleem op het podium niet altijd dramatisch hoeft te zijn, bewees Steak Number Eight. In de laatste song liep alles mis wat kon mislopen met een gekraak, gepiep en verwarring op het podium tot gevolg. Daardoor werd hun afsluiter wat gerekt, maar dat nam niemand hen kwalijk. Krachtige, van dubbele basdrums voorziene metal uit puberlichamen. Vol overtuiging en zelfvertrouwen schreeuwde en krijste de zanger zijn band tot op eenzame hoogte. Zondagavond had metal geen vijanden, iedereen was fan. Ook de jury. Na wijs beraad kwamen oa Eppo Jansens, Jan Van Biesen en Kurt Overbergh overeen dat Steak Number Eight met de tienduizend euro en onwaarschijnlijk veel roem huiswaarts mocht keren.

Niet één band sprong er echt uit dit jaar, want ook The Hong Kong Dong had net zo goed met de eerste prijs zijn gaan lopen. Het viertal uit Gent waren de enige die qua stijl ietwat verrassender klonken en er zowaar beats tegenaan gooide. Met voorsprong de meest volwassen band, die het zeker ook zonder die eerste, tweede of derde plaats zal maken.

Afsluiten deden we in schoonheid met nummer één en twee van 2006. The Blackbox Revelation, op het tweede schavot in de vorige finale, bleek hier zelfs al heel wat verder te staan dan The Hickey Underworld. Het is dus niet zozeer de jury maar vooral de band die zichzelf maakt of kraakt, de tijd zal dus uitwijzen of Steak Number Eight groot wordt of niet. dEUS was in ’92 zelfs niet bij de eerste drie.

Entertainment.behref="http://www.myspace.com/steakn8">Steak No. Eight myspaceJasper Erkens MySpaceTeam William MySpace

DJ Shaddow & Kid Koala

Volgende week staan DJ Shaddow en Kid Koala in de AB. Vooral naar Kid Koala kijk ik uit. De tekenaar-muzikant maakt originele en razendsnelle scratchmuziek waar je soms horendol en soms gewoon vrolijk van wordt..

dEUS in Nijmegen

Ik vergat het onwaarschijnlijke nieuws te vertellen. Dankzij Bert Wijns en Studio Brussel mag ik op 8 april naar het eerste dEUS-concert van een lange tour in Doornroosje, Nijmegen, Nederland! Ik laat -uiteraard- weten hoe het geweest is.
Ook stubru.uit is toegevoegd aan de kalender trouwens! Op zaterdag 29 maart sta ik ook te springen in de Vooruit.

De dEUS concertagenda
De dEUS fanblog

Info over BruStuPuntUit

Mint videoclip

De nieuwe single van Mint, "Brand new toy". of hoe Belgische muziekanten met goeie songs een clip moeten draaien met nul euro budget..

Santogold - L.E.S. Artistes

Bevreemdend mooi, intrigerend en vooral een heerlijk lied. Triest en vrolijk tegelijk.


Santogold MySpace

Yeasayer & Concert à Emporter

Combineer de beste groep van het moment met het leukste internetproject van het moment en je krijgt een heerlijk stukje video..
check it

#87.2 - YEASAYER - 2080
by lablogotheque

Hier zingen ze 2080 en Tightrope.
Het tweede filmpje is in de metro, ze zingen Don't Need to worry en Redcave

#87.1 - YEASAYER - No need to worry / Redcave
by lablogotheque

De site van La Blogotheque
De MySpace van Yeasayer

Squarepusher Remix

Een van mijn favorieten geremixed.

"Squarepusher-MyRedHotCar(JohnatronRemix)"

The Cult @ AB, 7 maart

Kwarteeuw hardrockgeschiedenis in één uur.


The Cult is een groep van vele wissels, maar Ian Astbury en Billy Duffy, zanger en gitarist, zijn de constanten in een kwarteeuw hardrockgeschiedenis van de groep. Begin jaren ’80 stonden ze voor het eerst op het podium en ook gisteren in een op enkele tickets na uitverkochte Ancienne Belgique sprongen de vonken er nog vanaf.

Hoewel The Cult niet zoals andere overjaarse rocksterren onlangs nog een plaat uitbracht, Born Into This, hebben ze blijkbaar nauwelijks jongere luisteraars weten te overtuigen. Vooral dertigers en veertigers dus, maar het blijft een mooi zicht, mannen met buikje die hun jeugd herbeleven en als een puber van zestien toch nog maar eens die Cult-t-shirt vanuit een doos op zolder hebben bovengehaald, hier en daar verklapte een afgebleekte tatoo een ruig verleden.

Ruim drie kwartier te laat, maar boordevol energie sprongen Astbury en de zijnen het podium op. Ian Astbury, die voor de gelegenheid zijn nagels rood had geverfd, klonk helder en toonvast, speelde tamboerijn, danste hevig en smeet van alles in het rond. De charismatische frontman liet wel de bindteksten over aan Billy Duffy, die met de spot op zich nog de meeste aandacht naar zich toe trok. Gitaarsalvo’s werden niet gespaard, zijn armen vlogen nu en dan cirkelend de lucht in.

Met een goedgekozen mengelmoes van klassiekers en nieuwe nummers wisten ze het publiek op de juiste momenten gek te maken. Beginnen deden ze met enkele all time favorites, maar ook nieuwe nummers als Dirty Little Rockstar passeerden de revue. Na drie kwartier begon het beproefde recept echter wat door te wegen. Duffy jende het publiek nog wat door hen onenthousiast te noemen waarna hij de zoveelste solo afstak zonder zich veel aan te trekken van de rest van de groep. Ook Astbury klonk opeens al te schreeuwerig en voor een song of twee liet de menigte begaan.

Ze hadden duidelijk hun grootste hit She Sells Sanctuary nodig om de handen weer in de lucht te krijgen, kelen open. We vroegen en kregen een lekker lang uitgesponnen versie. Elk woord en elke ‘jeah’ werd mee gescandeerd, af en toe gingen de fans in hun enthousiasme iets te ver over de rand van het balkon hangen waardoor ze er dreigden af te vallen.

The Cult heeft hun sound dan wel niet meer aangepast sinds medio de jaren tachtig, ze klinken nog zo fris als een vers lentebriesje. Dat Duffy af en toe zijn kunstjes wil tonen en daardoor de groep vergeet willen hem graag vergeven, het geheel werd gesmaakt gisteren en dat is het belangrijkste.

Tokio Hotel @ Vorst Nationaal

Overgave.

Met honderden stonden ze, dagen voor het concert, te kamperen voor de deuren van Vorst Nationaal. En dat om helemaal vooraan, tegen het podium geplakt te staan voor Tokio Hotel. Het is een fenomeen waarvoor we moeten terug gaan naar de tijd van The Backstreet Boys en daar worden we eigenlijk liever niet aan herdacht.

Uw reporter is uiteindelijk ook de concerttempel binnengeraakt en wat hij daar zag, zal hij niet snel vergeten. Een zaal met zevenduizend joelende, schreeuwende, krijsende tienermeisjes, af en toe vergezeld van een mokkende vader of moeder. Hier en daar een verloren gelopen puberjongen. Tokio Hotel is een groep voor van zwarte oogschaduw voorziene pubermeisjes tussen de 12 en de 15 jaar, laat dat duidelijk zijn.

Om de zestig seconden werden we getrakteerd op een gilmoment waar we spontaan het koud zweet van kregen en ons bijna spijt deden krijgen van onze komst. Elke keer vingers klaar houden om oren te beschermen begint na een tijdje namelijk te vervelen. Maar op een of andere manier werden we wel geraakt door zoveel overgave (meisjes vielen flauw met bosjes) en kregen zelfs kippenvel op momenten dat de dolenthousiaste menigte in koor meezong.

Bill, de zanger, had in het begin wat moeite om boven zevenduizend meisjeskelen te zingen. Maar naarmate hun stemmetjes schor werden, konden we eindelijk naar de muziek luisteren. Die was, het moet gezegd, verre van slecht. Akkoord, de gitarist en bassist kijken niet op een spreidstandje meer of minder, het voelt allemaal een beetje fake aan, Bill verandert al eens van outfitje en bijna alle songs zijn onderling inwisselbaar, maar op zich is de metal-pop-rock die ze maken geen slechte muziek.

Een uur en drie kwartier stonden de jonge Duitsers op het podium en dat was, muzikaal dan, na twee bisrondes wel van het goede teveel. Maar het ging de meisjes natuurlijk veel meer om de act. Bills leeuwen-haarsnit, de lichtshow en een lach van de jongens kwam op de eerste plaats. Voor tienermeisjes de hemel, voor mannelijke reporters iets minder.

AB/Bota zaterdag 1 maart

Het verslagje dat ik voor www.entertainment.be maakte van de tweede en laatste dag AB/Bota zaterdag:

Ons landje valt uit elkaar, ook op muzikaal gebied. Dat gevoel hadden de programmatoren van de Ancien Belgique en de Botanique, concertzalen van de Vlaamse en Waalse gemeenschap. Vlaamse groepen breken nog nauwelijks door in Wallonië en omgekeerd geraken Waalse groepen al helemaal niet gedraaid op de radio. En zo kwam het dat de twee zalen “AB/Bota” organiseerden, een uitwisselingsproject voor muzikanten. Nadat de AB vrijdagavond Soy Un Caballo, Ideal Husbands, Coem en The Tellers had ontvangen, was L’Orangerie van de Botanique zaterdagavond het gastgezin voor o.a. Tim Vanhamel en Absynthe Minded.

Een overwegend Franstalig publiek stond eerst wat onwennig te kijken toen dandy Vanhamel het podium betrad. Een handvol fans probeerden met wat gejuich het ijs te breken, maar zelfs na opener Return To Love bleef de reactie wat koeltjes. Vanhamel, als twee druppels water gelijkend op Cate Blanchett die Dylan speelt, haalde nochtans op de juiste momenten genadeloos uit. Gitaren gierden heerlijk, drumsalvo’s ratelden, Tim schreeuwde het uit. Alleen de violen die op plaat voor de extra dimensie zorgen, ontbraken en dat was een gemis.
Enkel Living The Way You Should en schitterende single Until I Find You zorgden voor kippenvel op de armen, maar aangezien deze op ’t einde van de set zaten bleef het publiek een beetje op z’n honger zitten.

Absynthe Minded, die The Bony King of Nowhere afwisselde, had minder moeite met de toeschouwers. Bert Ostyn en de zijnen smeten er van in het begin dansbare, energieke en frivole songs tegenaan. Nu eens speelden ze, contrabas voorop, een volbloed jazznummer, dan weer roffelde Ostyn als een volleerd tangogitarist razendsnel over zijn snaren. Ook bluesy nummers en zelfs modern klassiek werd niet geschuwd. Hoor daarbij nog een dartele viool, nu en dan een trompet en je staat midden in een mengelmoes van klanken die af en toe aan een zigeunerorkest deden denken.

Tim Vanhamel had wat meer moeite om publiek te overtuigen, maar eens ze daar zijn schitterende solo debuut gehoord hebben, zal het niet meer lang duren. Absynthe Minded mag vanaf nu hopelijk ook de Waalse festivalletjes platspelen.
(foto's Cutting Edge )
check ook Entertainment.be

Tokio Hotel

Net bericht gekregen: ik ga naar hét muzikale (nuja..) fenomeen van het moment kijken. De Backstreet Boys van de 21e eeuw zeg maar. Vanavond in Vorst.

Jamie Lidell komt naar Les Nuits Botanique

Jamie Lidell komt naar België! en wel op 7 mei in het kader van Les Nuits Botanique.
check op de site van de Botanique

Binnenkort brengt Lidell trouwens een nieuwe plaat uit. de eerste single daarvan is Figured Me Out

Jens Lekman @ AB Club 28 februari

Donderdag 28 februari @ AB Club

De laatste jaren zijn ze met trosjes tegelijk naar onze kop gesmeten, de talentvolle Scandinavische bands. Ijsland op kop, maar ook uit Denemarken en Zweden kwamen en komen nog steeds heel wat nieuwe namen. Jens Lekman uit Zweden is al een tijdlang een van de voortrekkers van die creatieve bende. Met slechts twee full cd’s en een handvol EP’s heeft hij zonder veel airplay een trouwe schare fans weten op te bouwen. Donderdag stond de “Duyster-klassieker” in de AB Club.
Als vijf sekteleden en een bezweerder aan de microfoon wrongen Lekman en zijn band zich in en tussen je oren. Met een diepe, donkere en tegelijk opgewekte stem wist hij als geen ander het publiek te overtuigen. Als gedweeë volgelingen stapten zij mee in een trip van klanken en kippenvel.
The Opposite of Hallelujah smaakte als een eerste toverdrankje en was nodig om het onzekere voorprogramma van Amsterdammer Lucky Fonz III te vergeten.
Hoe ingetogen en voorzichtig hij op plaat klinkt, zo opgewekt, vrolijk, dansbaar en melancholisch klonk hij donderdag. Lekman ontpopte zich ook als een verhalende troubadour en entertainer die net zoals Conor ‘Bright Eyes’ Oberst dat kan op een hilarische manier zijn lievelingskapster bezong of een onaangekondigde verloving. In Sipping on Sweet Nectar vlogen de bandleden als vogels over het podium, een samplemachine floot dartelende dwarsfluitwijsjes.
Tot twee keer toe gaf de Zweed toe aan het wildenthousiaste publiek, de tweede bisronde zichtbaar genietend van het spontaan luidkeels meezingen en gejuich. Een echte sekteleider zou hiermee meer dan tevreden zijn.


http://www.jenslekman.com