woensdag 5 maart 2008

Tokio Hotel @ Vorst Nationaal

Overgave.

Met honderden stonden ze, dagen voor het concert, te kamperen voor de deuren van Vorst Nationaal. En dat om helemaal vooraan, tegen het podium geplakt te staan voor Tokio Hotel. Het is een fenomeen waarvoor we moeten terug gaan naar de tijd van The Backstreet Boys en daar worden we eigenlijk liever niet aan herdacht.

Uw reporter is uiteindelijk ook de concerttempel binnengeraakt en wat hij daar zag, zal hij niet snel vergeten. Een zaal met zevenduizend joelende, schreeuwende, krijsende tienermeisjes, af en toe vergezeld van een mokkende vader of moeder. Hier en daar een verloren gelopen puberjongen. Tokio Hotel is een groep voor van zwarte oogschaduw voorziene pubermeisjes tussen de 12 en de 15 jaar, laat dat duidelijk zijn.

Om de zestig seconden werden we getrakteerd op een gilmoment waar we spontaan het koud zweet van kregen en ons bijna spijt deden krijgen van onze komst. Elke keer vingers klaar houden om oren te beschermen begint na een tijdje namelijk te vervelen. Maar op een of andere manier werden we wel geraakt door zoveel overgave (meisjes vielen flauw met bosjes) en kregen zelfs kippenvel op momenten dat de dolenthousiaste menigte in koor meezong.

Bill, de zanger, had in het begin wat moeite om boven zevenduizend meisjeskelen te zingen. Maar naarmate hun stemmetjes schor werden, konden we eindelijk naar de muziek luisteren. Die was, het moet gezegd, verre van slecht. Akkoord, de gitarist en bassist kijken niet op een spreidstandje meer of minder, het voelt allemaal een beetje fake aan, Bill verandert al eens van outfitje en bijna alle songs zijn onderling inwisselbaar, maar op zich is de metal-pop-rock die ze maken geen slechte muziek.

Een uur en drie kwartier stonden de jonge Duitsers op het podium en dat was, muzikaal dan, na twee bisrondes wel van het goede teveel. Maar het ging de meisjes natuurlijk veel meer om de act. Bills leeuwen-haarsnit, de lichtshow en een lach van de jongens kwam op de eerste plaats. Voor tienermeisjes de hemel, voor mannelijke reporters iets minder.

Geen opmerkingen: