Kwarteeuw hardrockgeschiedenis in één uur.
The Cult is een groep van vele wissels, maar Ian Astbury en Billy Duffy, zanger en gitarist, zijn de constanten in een kwarteeuw hardrockgeschiedenis van de groep. Begin jaren ’80 stonden ze voor het eerst op het podium en ook gisteren in een op enkele tickets na uitverkochte Ancienne Belgique sprongen de vonken er nog vanaf.
Hoewel The Cult niet zoals andere overjaarse rocksterren onlangs nog een plaat uitbracht, Born Into This, hebben ze blijkbaar nauwelijks jongere luisteraars weten te overtuigen. Vooral dertigers en veertigers dus, maar het blijft een mooi zicht, mannen met buikje die hun jeugd herbeleven en als een puber van zestien toch nog maar eens die Cult-t-shirt vanuit een doos op zolder hebben bovengehaald, hier en daar verklapte een afgebleekte tatoo een ruig verleden.
Ruim drie kwartier te laat, maar boordevol energie sprongen Astbury en de zijnen het podium op. Ian Astbury, die voor de gelegenheid zijn nagels rood had geverfd, klonk helder en toonvast, speelde tamboerijn, danste hevig en smeet van alles in het rond. De charismatische frontman liet wel de bindteksten over aan Billy Duffy, die met de spot op zich nog de meeste aandacht naar zich toe trok. Gitaarsalvo’s werden niet gespaard, zijn armen vlogen nu en dan cirkelend de lucht in.
Met een goedgekozen mengelmoes van klassiekers en nieuwe nummers wisten ze het publiek op de juiste momenten gek te maken. Beginnen deden ze met enkele all time favorites, maar ook nieuwe nummers als Dirty Little Rockstar passeerden de revue. Na drie kwartier begon het beproefde recept echter wat door te wegen. Duffy jende het publiek nog wat door hen onenthousiast te noemen waarna hij de zoveelste solo afstak zonder zich veel aan te trekken van de rest van de groep. Ook Astbury klonk opeens al te schreeuwerig en voor een song of twee liet de menigte begaan.
Ze hadden duidelijk hun grootste hit She Sells Sanctuary nodig om de handen weer in de lucht te krijgen, kelen open. We vroegen en kregen een lekker lang uitgesponnen versie. Elk woord en elke ‘jeah’ werd mee gescandeerd, af en toe gingen de fans in hun enthousiasme iets te ver over de rand van het balkon hangen waardoor ze er dreigden af te vallen.
The Cult heeft hun sound dan wel niet meer aangepast sinds medio de jaren tachtig, ze klinken nog zo fris als een vers lentebriesje. Dat Duffy af en toe zijn kunstjes wil tonen en daardoor de groep vergeet willen hem graag vergeven, het geheel werd gesmaakt gisteren en dat is het belangrijkste.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten